Toremifen, Toremifenum - Zastosowanie, działanie, opis
Podstawowe informacje o toremifenie
- Rok wprowadzenia na rynek
-
1996
- Substancje aktywne
-
toremifen
- Działanie toremifenu
-
przeciwestrogenne (antyestrogenowe)
- Postacie toremifenu
-
tabletki
- Układy narządowe
-
układ endokrynny (dokrewny), układ płciowy żeński
- Specjalności medyczne
-
Endokrynologia, Ginekologia i położnictwo, Onkologia kliniczna
- Rys historyczny toremifenu
-
Toremifen został zatwierdzony do użycia w lecznictwie w Europie w 1996 roku a rok później przez amerykańską Agencję Żywności i Leków (FDA).
- Wzór sumaryczny toremifenu
-
C26H28ClNO
Spis treści
- Wskazania do stosowania toremifenu
- Dawkowanie toremifenu
- Przeciwskazania do stosowania toremifenu
- Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania toremifenu
- Przeciwwskazania toremifenu do łączenia z innymi substancjami czynnymi
- Interakcje toremifenu z innymi substancjami czynnymi
- Interakcje toremifenu z pożywieniem
- Wpływ toremifenu na prowadzenie pojazdów
- Inne rodzaje interakcji
- Wpływ toremifenu na ciążę
- Wpływ toremifenu na laktację
- Wpływ toremifenu na płodność
- Skutki uboczne
- Inne możliwe skutki uboczne
- Objawy przedawkowania toremifenu
- Mechanizm działania toremifenu
- Wchłanianie toremifenu
- Dystrybucja toremifenu
- Metabolizm toremifenu
- Wydalanie toremifenu
Wskazania do stosowania toremifenu
Toremifen stosuje się w leczeniu hormonozależnego raka piersi z przerzutami u kobiet po menopauzie.
Dawkowanie toremifenu
Toremifen zawsze zleca lekarz specjalista, który dobiera dawkę do wagi oraz postępu choroby pacjentki oraz innych czynników mających wpływ na jego dawkowanie. Zwykle stosuje się go doustnie w dawce 60 mg na dobę.
Przeciwskazania do stosowania toremifenu
Przeciwskazaniem do jego stosowania jest nadwrażliwość na toremifen oraz ciężka niewydolność wątroby i rozrost endometrium.
Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania toremifenu
Przed wdrożeniem toremifenu do leczenia należy wykonać badanie ginekologiczne w celu wykluczenia raka endometrium. Badania kontrolne należy powtarzać co najmniej raz w roku. Pacjentki z nadciśnieniem tętniczym krwi lub cukrzycą, z dużym współczynnikiem BMI (>30), z niewyrównaną niewydolnością serca lub ciężką postacią dławicy piersiowej, a także stosujące w przeszłości hormonalną terapię zastępczą powinny być pod szczególną kontrolą. U pacjentek z ciężką chorobą zakrzepowo-zatorową nie powinno się stosować toremifenu. U pacjentek z przerzutami do kości na początku leczenia toremifenem może wystąpić hiperkalcemia.
Łączne stosowanie z induktorami CYP3A wiąże się z obniżeniem stężenia toremifenu w osoczu na skutek przyśpieszonego metabolizmu. W takiej sytuacji należy rozważyć zwiększenie jego dawki. Może to mieć miejsce w przypadku równoległej terapii karbamazepiną, fenobarbitalem czy fenytoiną , przetworami dziurawca (Hypericum perforatum) oraz ryfampicyną. Należy ostrożnie stosować z warfaryną ponieważ może znacznie wydłużyć się czas protrombinowy.
Przeciwwskazania toremifenu do łączenia z innymi substancjami czynnymi
Toremifen jest metabolizowany przez enzymy CYP3A. Inhibitory tych izoenzymów mogą zwiększyć jego stężenie w osoczu, a to może spowodować wykluczenie jednoczesnego ich stosowania. Nie należy łączyć go z silnymi inhibitorami takimi jak leki przeciwgrzybicze na przykład ketokonazol i inne pochodne, erytromycyną czy troleandomycyną.
Interakcje toremifenu z innymi substancjami czynnymi
Substancja czynna: | Grupa farmakoterapeutyczna: |
---|---|
Chlorotalidon (Chlorthalidone) | leki moczopędne, diuretyk - tiazydy i tiazydopodobne |
Hydrochlorotiazyd (Hydrochlorothiazide) | leki moczopędne, diuretyk - tiazydy i tiazydopodobne |
Indapamid (Indapamide) | sulfonamidy |
Klopamid (Clopamide) | leki moczopędne, diuretyk - tiazydy i tiazydopodobne |
Substancja czynna: | Grupa farmakoterapeutyczna: |
---|---|
Fenobarbital (Luminal) (Phenobarbital) | inne leki przeciwpadaczkowe |
Karbamazepina (Carbamazepine) | leki przeciwpadaczkowe - blokujące kanały sodowe |
Ryfampicyna (Rifampicin (rifampin)) | antybiotyki - INNE |
Substancja czynna: | Grupa farmakoterapeutyczna: |
---|---|
Warfaryna (Warfarin) | leki przeciwzakrzepowe - antagoniści witaminy K |
Substancja czynna: | Grupa farmakoterapeutyczna: |
---|---|
Erytromycyna (Erythromycin) | antybiotyki makrolidowe - makrolidy |
Flukonazol (Fluconazole) | przeciwgrzybicze pochodne triazolu |
Ketokonazol (Ketoconazole) | przeciwgrzybicze pochodne imidazolu |
Interakcje toremifenu z pożywieniem
Przyjmowanie toremifenu z pożywieniem może opóźnić wystąpienie stężenia maksymalnego we krwi, lecz nie ma to znaczenia klinicznego.
Wpływ toremifenu na prowadzenie pojazdów
Toremifen nie wpływa na prowadzenie pojazdów i obsługę urządzeń mechanicznych.
Inne rodzaje interakcji
Równoległe stosowanie z preparatami dziurawca (Hypricum perforatum) może spowodować spadek stężenia toremifenu.
Wpływ toremifenu na ciążę
Toreminfen jest zarejestrowany do stosowania u kobiet po menopauzie i nie powinien być podawany w czasie ciąży. Brak badań nad jego wpływem na ciążę. Potencjalne ryzyko nie jest znane.
Wpływ toremifenu na laktację
Toremifen nie powinien być stosowany przez kobiety karmiące piersią. Badania na szczurach wykazały spadek masy ciała potomstwa karmionego mlekiem samic narażonych na substancję.
Wpływ toremifenu na płodność
W badaniach na zwierzętach stwierdzono szkodliwy wpływ toremifenu na płodność. Oddziaływanie na płodność u ludzi nie jest znane.
Skutki uboczne
- uderzenia gorąca
- nadmierne pocenie się
- białe upławy
- depresja
- krwawienia z macicy
- nudności
- obrzęki
- świąd
- wymioty
- wysypka
- zawroty głowy
- zmęczenie
- zaburzenia zatorowo-zakrzepowe
- przerost endometrium
- utrata apetytu
- zwiększenie masy ciała
- zaparcia
- bezsenność
- duszność
- ból głowy
- zaburzenia równowagi
- zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych
- polipy endometrium
- hiperplazja endometrium
- przemijające zmętnienie rogówki
- rak endometrium
- żółtaczka
- łysienie
Działania niepożądane zostały podzielone ze względu na częstotliwość występowania u pacjentów. (Klasyfikacja MdDRA)
- Bardzo często
- (≥1/10)
- Często
- (≥1/100 do <1/10)
- Niezbyt często
- (≥1/1000 do <1/100)
- Rzadko
- (≥1/10 000 do < 1/1000)
- Bardzo rzadko
- (<1/10 000)
- Częstość nieznana
- Nie można ocenić na podstawie dostępnych danych
Inne możliwe skutki uboczne
Zaobserwowano pojawienie się hiperkalcemii u kilku pacjentek leczonych na nowotwór z przerzutami do kości.
Objawy przedawkowania toremifenu
Badania na ochotnikach pokazały, iż dawka 680 mg powodowała ból i zawroty głowy oraz zaburzenia równowagi. Nie ma odtrutki na toremifen.
Mechanizm działania toremifenu
Toremifen u ludzi wykazuje aktywność antyestrogenową. Konkuruje z estradiolem i wiąże się z receptorami estrogenowymi, hamując indukowaną estrogenem syntezę DNA i podziały komórek raka piersi. Przeciwnowotworowe działanie toremifenu może również polegać na wywoływaniu zmian w ekspresji onkogenowej, wydzielania czynnika wzrostu, indukcji apoptozy czy wpływaniu na kinetykę cyklu komórkowego.
Wchłanianie toremifenu
Toremifen jest dobrze wchłaniany z przewodu pokarmowego. Stężenie maksymalne we krwi występuje po około 3 godzinach. Przyjmowanie wraz z pokarmem może wydłużyć wchłanianie, ale bez wpływu na efekt terapeutyczny.
Dystrybucja toremifenu
Okres półtrwania toremifenu w fazie dystrybucji wynosi około 4 godziny. Substancja niemal całkowicie (99,5%) wiąże się z białkami krwi. W zakresie dawek 11-680 mg stwierdzono liniową zależność stężenia we krwi od dawki.
Metabolizm toremifenu
Toremifen szybko ulega metabolizmowi a głównym jego produktem jest N-demetylotoremifen, który tak jak substancja macierzysta wykazuje aktywność antyestrogenową, choć działa słabiej przeciwnowotworowo. W stanie stacjonarnym jego stężenie w surowicy osiąga dwukrotność stężenia toremifenu. Metabolit wiąże się z białkami krwi jeszcze silniej niż substancja wyjściowa (99,9%). Inne metabolity jak deaminohydroksytoremifen, 4-hydroksytoremifen i N,N-dwudemetylotoremifen występują w stężeniach, które nie mają większego znaczenia biologicznego.
Wydalanie toremifenu
Eliminacja toremifenu następuje powoli. Większość wydalana jest z kałem postacie metabolitów. Z moczem usuwana jest około 1/10 dawki.