Insulina Lispro, Insulinum lisprum - Zastosowanie, działanie, opis

Podstawowe informacje o insulinie lispro

Rok wprowadzenia na rynek
1996
Substancje aktywne
insulina lispro
Działanie insuliny lispro
przeciwcukrzycowe (hipoglikemizujące; zmniejsza stężenie glukozy we krwi)
Postacie insuliny lispro
roztwór do wstrzykiwań
Układy narządowe
układ pokarmowy (trawienny)
Specjalności medyczne
Diabetologia
Rys historyczny insuliny lispro

Historia odkrycia analogów insuliny rozpoczęła się w 1996 roku. Zarejestrowano wówczas pierwszy preparat z tej grupy czyli insulinę lispro. Z początkiem XXI wieku rozpoczęła się era insulinoterapii analogowej. Mimo, że koszty terapii są wysokie, na świecie obserwuje się coraz częstsze ich zastosowanie.

Wzór sumaryczny insuliny lispro

C257H387N65O76S6

Spis treści

Wybrane produkty lecznicze dopuszczone do obrotu w RP zawierające insulinę lispro

Wskazania do stosowania insuliny lispro

Insulina lispro jest analogiem insuliny ludzkiej o krótkim czasie działania. Modyfikacja dokonana w cząsteczce tej insuliny polega na przestawieniu kolejności 2 aminokwasów w łańcuchu B: prolina28–lizyna29 na lizyna28–prolina29. W wyniku tego procesu dochodzi do zmiany właściwości farmakokinetycznych i szybkości wchłaniania hormonu z tkanki podskórnej.

Insulina lispro jest stosowana w leczeniu cukrzycy u dzieci i dorosłych, wymagających otrzymywania insuliny, w celu utrzymania stałego poziomu cukru we krwi. Jest również wskazana do wstępnej stabilizacji cukrzycy. 

Dawkowanie insuliny lispro

Insulinę lispro wstrzykuje się podskórnie w okolice ramion, ud, brzucha. Za każdym razem należy zmienić miejsce wstrzyknięcia. Wstrzyknięcia domięśniowe nie są zalecane.

Insulina może być podana za pomocą wstrzyknięcia dożylnego lub za pomocą pompy infuzyjnej, jeśli wymaga tego stan pacjenta.

Substancję podaje się zazwyczaj na krótko przed posiłkami lub w razie potrzeby bezpośrednio po jedzeniu. Po podaniu insulina wykazuje szybki, aczkolwiek krótki czas działania (od 2 do 5 godzin).

Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od wieku, masy ciała, chorób towarzyszących (zaburzona praca nerek, niewydolność wątroby).

Przeciętne dawkowanie insuliny u chorych na cukrzycę typu I wynosi 0,5–1,0 jm./kg mc. U chorych na cukrzycę typu II z późną nieskutecznością pochodnych sulfonylomocznika leczenie rozpoczyna się od dawki 0,2–0,3 jm./kg mc. Dawkowanie ustala lekarz, indywidualnie dla każdego pacjenta.

Przeciwskazania do stosowania insuliny lispro

Przeciwwskazaniem są nadwrażliwość na insulinę lispro oraz hipoglikemia (niedocukrzenie).

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania insuliny lispro

Stosowanie nieodpowiednich dawek lub przerwanie leczenia może prowadzić do hiperglikemii (przecukrzenia) i cukrzycowej kwasicy ketonowej. Oba stany są potencjalnie śmiertelne dla pacjenta.

W czasie choroby, zaburzeń emocjonalnych lub zwiększenia aktywności fizycznej zapotrzebowanie na insulinę może być zwiększone. Należy skonsultować się z lekarzem prowadzącym, w celu modyfikacji dawki. 

Należy pamiętać o unikaniu błędów podczas stosowania insuliny lispro takich jak: przypadkowe pomylenie insuliny z inną insuliną, nieprawidłowe dawkowanie, nieprzestrzeganie schematu postępowania przyjmowania insuliny.

Interakcje insuliny lispro z innymi substancjami czynnymi

Skojarzenie insuliny i pioglitazonu może prowadzić do wystąpienia niewydolności serca. Jeśli wystąpią objawy: niewydolność serca, obrzęk, zwiększenie masy ciała konieczne może być ostawienie pioglitazonu.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Pioglitazon (Pioglitazone) doustne leki przeciwcukrzycowe - INNE
Lewofloksacyna może wpływać na poziom glukozy we krwi powodując jego wzrost lub spadek. Szczególnie niebezpieczne jest nadmierne obniżenie poziomu glukozy, które może doprowadzić do hipoglikemii.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Lewofloksacyna (Levofloxacin) fluorochinolony
Ciprofloksacyna może wpływać na poziom glukozy we krwi powodując jego wzrost lub spadek. Szczególnie niebezpieczne jest nadmierne obniżenie poziomu glukozy, które może doprowadzić do hipoglikemii.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Ciprofloksacyna (Ciprofloxacin) fluorochinolony
Moksyfloksacyna może wpływać na poziom glukozy we krwi powodując jego wzrost lub spadek. Szczególnie niebezpieczne jest nadmierne obniżenie poziomu glukozy, które może doprowadzić do hipoglikemii.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Moksyfloksacyna (Moxifloxacin) fluorochinolony
Norfloksacyna może wpływać na poziom glukozy we krwi powodując jego wzrost lub spadek. Szczególnie niebezpieczne jest nadmierne obniżenie poziomu glukozy, które może doprowadzić do hipoglikemii.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Norfloksacyna (Norfloxacin) fluorochinolony
Pefloksacyna może wpływać na poziom glukozy we krwi powodując jego wzrost lub spadek. Szczególnie niebezpieczne jest nadmierne obniżenie poziomu glukozy, które może doprowadzić do hipoglikemii.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Pefloksacyna (Pefloxacin) fluorochinolony
Prulifloksacyna może wpływać na poziom glukozy we krwi powodując jego wzrost lub spadek. Szczególnie niebezpieczne jest nadmierne obniżenie poziomu glukozy, które może doprowadzić do hipoglikemii.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Prulifloksacyna (Prulifloxacin) fluorochinolony
Chlormadynon może powodować wzrost stężenia glukozy we krwi. Może zaistnieć koniczność zmiany dawkowania insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Chlormadinon (Chlormadinone) progesteron i gestageny
Dienogest może zmniejszać skuteczność przeciwcukrzycowego działania insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Dienogest (Dienogest) progestageny
Drospirenon może zmniejszać skuteczność przeciwcukrzycowego działania insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Drospirenon (Drospirenone) progestageny
Etonogestrel może zmniejszać skuteczność przeciwcukrzycowego działania insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Etonogestrel (Etonogestrel) progestageny
Formoterol może powodować wzrost stężenia glukozy we krwi.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Formoterol (Formoterol) agoniści receptorów beta-2 adrenergicznych
W wyniku stosowania cerytynibu może wzrosnąć stężenie glukozy we krwi.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Cerytynib (Ceritinib) inhibitory kinazy białkowej
Łączenie insuliny z kwasem tioktynowym prowadzi zwykle do nasilenia działania insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Kwas tioktynowy (kwas alfa-liponowy) (Thioctic acid) środki stosowane w zaburzeniach trawienia i metabolizmu - enzymy
Lewonorgestrel może zmniejszać skuteczność przeciwcukrzycowego działania insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Lewonorgestrel (Levonorgestrel) progestageny
Medroksyprogesteron może zmniejszać skuteczność przeciwcukrzycowego działania insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Medroksyprogesteron (Medroxyprogesterone) progestageny
Olodaterol może powodować wzrost stężenia glukozy we krwi.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Olodaterol (Olodaterol) agoniści receptorów beta-2 adrenergicznych
Prochlorperazyna często powoduje wzrost stężenia glukozy we krwi.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Prochlorperazyna (Prochlorperazine) neuroleptyki klasyczne - pochodne fenotiazyny
Progesteron często powoduje wzrost stężenia glukozy we krwi.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Progesteron (Progesterone) progesteron i gestageny
Fenofibrat nasila działanie insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Fenofibrat (Fenofibrate) fibraty
Fluoksetyna może nasilać przeciwcukrzycowe działanie insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Fluoksetyna (Fluoxetine) SSRI - selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny
Acebutolol nasila działanie przeciwcukrzycowe insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Acebutolol (Acebutolol) antagoniści receptorów beta 1 oraz rozszerzające naczynia obwodowe
Betaksolol nasila działanie przeciwcukrzycowe insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Betaksolol (Betaxolol) antagoniści receptorów beta-1 i beta-2 adrenergicznych
Bisoprolol nasila działanie przeciwcukrzycowe insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Bisoprolol (Bisoprolol) antagoniści receptorów beta 1 oraz rozszerzające naczynia obwodowe
Celiprolol nasila działanie przeciwcukrzycowe insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Celiprolol (Celiprolol) antagoniści receptorów beta 1 oraz rozszerzające naczynia obwodowe
Metoprolol nasila działanie przeciwcukrzycowe insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Metoprolol (Metoprolol) antagoniści receptorów beta-1 i beta-2 adrenergicznych
Nebiwolol nasila działanie przeciwcukrzycowe insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Nebiwolol (Nebivolol) antagoniści receptorów beta 1 oraz rozszerzające naczynia obwodowe
Amisulpryd może zmniejszać skuteczność przeciwcukrzycowego działania insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Amisulpryd (Amisulpride) neuroleptyki atypowe
Arypiprazol może zmniejszać skuteczność działania insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Arypiprazol (Aripiprazol) (Aripiprazole) neuroleptyki atypowe
Asenapina może zmniejszać skuteczność przeciwcukrzycowego działania insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Asenapina (Asenapine) neuroleptyki atypowe
Atazanawir może powodować wzrost stężenia glukozy we krwi.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Atazanawir (Atazanavir) inne substancje przeciwwirusowe działające bezpośrednio na wirusy
Stosowanie obu leków równocześnie może osłabiać przeciwcukrzycowe działanie insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Beklometazon (Beclomethasone) glikokortykosteroidy
Łączne stosowanie obu leków może powodować nasilenie działania insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Beksaroten (Bexarotene) inne leki przeciwnowotworowe
Betametazon może zmniejszać skuteczność przeciwcukrzycowego działania insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Betametazon (Betamethasone) glikokortykosteroidy
Jednoczesne stosowanie substancji zwiększa ryzyko nadmiernego spadku stężenia glukozy we krwi.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Chlorochina (Chloroquine) substancje przeciwpierwotniakowe
Chlorpromazyna może przyczynić się do osłabienia działania insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Chlorpromazyna (Chlorpromazine) neuroleptyki klasyczne - pochodne fenotiazyny
Stosowanie obu substancji równocześnie może osłabiać przeciwcukrzycowe działanie insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Deksametazon (Dexamethasone) glikokortykosteroidy
Stosowanie obu substancji równocześnie może nasilać działanie przeciwcukrzycowe insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Doksycyklina (Doxycycline) antybiotyki tetracyklinowe - tetracykliny
Fludrokortyzon stosowany doustnie może spowodować wzrost stężenia glukozy we krwi.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Fludrokortyzon (Fludrocortisone) mineralokortykosteroidy
Fozynopryl nasila działanie insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Fozynopryl (Fosinopril) inhibitory konwertazy angiotensyny - ACEI
Stosowanie obu substancji równocześnie może osłabiać przeciwcukrzycowe działanie insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Furosemid (Furosemide) leki moczopędne, diuretyk - pętlowe
Hydrokortyzon może przyczynić się do osłabienia działania insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Hydrokortyzon (Hydrocortisone) glikokortykosteroidy
Jednoczesne stosowanie substancji zwiększa ryzyko nadmiernego spadku stężenia glukozy we krwi.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Hydroksychlorochina (Hydroxychloroquine) substancje przeciwmalaryczne o zróżnicowanym mechanizmie działania
Indakaterol może spowodować wzrost stężenia glukozy we krwi.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Indakaterol (Indacaterol) agoniści receptorów beta-2 adrenergicznych
Budezonid może powodować wzrost stężenia glukozy we krwi.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Budezonid (Budesonide) glikokortykosteroidy
Chinapryl nasila działanie insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Chinapryl (Quinapril) inhibitory konwertazy angiotensyny - ACEI
Cilazapryl nasila działanie insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Cilazapryl (Cilazapril) inhibitory konwertazy angiotensyny - ACEI
Efedryna może spowodować wzrost stężenia glukozy we krwi.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Efedryna (Ephedrine) agoniści receptorów alfa- i beta-adrenergicznych
Enalapril nasila działanie insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Enalapril (Enalapril) inhibitory konwertazy angiotensyny - ACEI
Kaptopryl nasila działanie insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Kaptopril (Captopril) inhibitory konwertazy angiotensyny - ACEI
Lizynopryl nasila działanie insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Lizynopryl (Lisinopril) inhibitory konwertazy angiotensyny - ACEI
Losartan może nasilać działanie insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Losartan (Losartan) ARB, sartany - blokery receptora angiotensyny II
W wyniku stosowania metyloprednizolonu może wzrosnąć stężenie glukozy we krwi.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Metyloprednizolon (Methylprednisolone) glikokortykosteroidy
Stosowanie obu substancji równocześnie może nasilać działanie przeciwcukrzycowe insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Moklobemid (Moclobemide) IMAO - inhibitory monoaminooksydazy
Norelgestromina może spowodować wzrost stężenia glukozy we krwi.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Norelgestromin (Norelgestromin) progestageny
Pentoksyfilina (szczególnie podana dożylnie) może nasilać przeciwcukrzycowe działanie insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Pentoksyfilina (Pentoxifylline) antagoniści receptorów beta 1 oraz rozszerzające naczynia obwodowe
Peryndopryl nasila działanie insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Peryndopryl (Perindopril) inhibitory konwertazy angiotensyny - ACEI
Stosowanie obu substancji jednocześnie nasila działanie insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Testosteron (Testosterone) testosteron i pochodne
Stosowanie obu substancji równocześnie może nasilać działanie przeciwcukrzycowe insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Tetracyklina (Tetracyline) antybiotyki tetracyklinowe - tetracykliny
Torasemid może zmniejszać skuteczność przeciwcukrzycowego działania insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Torasemid (Torasemide) leki moczopędne, diuretyk - pętlowe
Walsartan może nasilać działanie insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Walsartan (Valsartan) ARB, sartany - blokery receptora angiotensyny II
Zofenopryl nasila działanie insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Zofenopryl (Zofenopril) inhibitory konwertazy angiotensyny - ACEI
Stosowanie obu substancji jednocześnie nasila działanie insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Karwedilol (Carvedilol) antagoniści receptorów beta-1 i beta-2 adrenergicznych
Olanzapina może przyczynić się do osłabienia działania insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Olanzapina (Olanzapine) neuroleptyki atypowe
Rysperydon może przyczynić się do osłabienia działania insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Rysperydon (Risperidone) neuroleptyki atypowe
Salbutamol może spowodować wzrost stężenia glukozy we krwi.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Salbutamol (Salbutamol) agoniści receptorów beta-2 adrenergicznych
Indapamid może osłabiać przeciwcukrzycowe działanie insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Indapamid (Indapamide) sulfonamidy
Stosowanie obu substancji równocześnie, szczególnie przy dużych dawkach salicylamidu, może nasilać działanie przeciwcukrzycowe insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Salicylamid (Salicylamide) NLPZ hamujące silniej COX-2 niż COX-1
Kwas acetylosalicylowy zażywany w dużych dawkach (co najmniej 1,5 g dziennie) może nasilać działanie przeciwcukrzycowe insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Kwas acetylosalicylowy (Acetylsalicylic acid) leki przeciwzakrzepowe - inhibitory agregacji płytek
Fenytoina może zmniejszać skuteczność przeciwcukrzycowego działania insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Fenytoina (Phenytoin) leki przeciwpadaczkowe - blokujące kanały sodowe i stabilizujące błony neuronów
Zyprazydon może zmniejszać skuteczność przeciwcukrzycowego działania insuliny.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Zyprazydon (Ziprasidone) neuroleptyki atypowe

Interakcje insuliny lispro z alkoholem

Alkohol może spowodować zmianę stężenia cukru we krwi. Z tego powodu może zaistnieć potrzeba w zmianie dawkowania inuliny. 

Wpływ insuliny lispro na prowadzenie pojazdów

Insulina lispro może powodować objawy wpływające na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Dotyczy to hipoglikemii, na skutek której zdolność koncentracji i reagowania u pacjentów może być obniżona. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas terapii insuliną lispro. Dotyczy to szczególnie osób, które słabiej odczuwają wczesne objawy ostrzegawcze hipoglikemii lub nie są ich całkowicie świadome, a także chorych z częstymi epizodami hipoglikemii. 

Inne rodzaje interakcji

Jednoczesne stosowanie insuliny lispro i żeń-szenia może nasilać działanie przeciwcukrzycowe insuliny, zwiększając tym samym ryzyko wystąpienia zbyt niskiego stężenia glukozy we krwi (hipoglikemia).

Wpływ insuliny lispro na ciążę

Insulinę lispro można stosować w czasie ciąży. Badania nie wykazały szkodliwego wpływu substancji na stan zdrowia płodu i noworodka, a także przebieg ciąży.

U kobiet stosujących insulinę lispro w czasie ciąży (cukrzyca insulinozależna lub cukrzyca ciężarnych) ważne jest ścisłe monitorowanie stężenia glukozy we krwi oraz sposobu dawkowania insuliny. Zapotrzebowanie na insulinę zwykle wzrasta w II i III trymestrze ciąży.

Wpływ insuliny lispro na laktację

Jeśli istnieje potrzeba stosowanie insuliny lispro w czasie karmienia piersią, może być konieczna modyfikacja dawki substancji i zastosowanie odpowiedniej diety.

Wpływ insuliny lispro na płodność

Dane związane z badaniami na zwierzętach nie wykazały wpływu na płodność w czasie stosowania insuliny lispro.

Inne możliwe skutki uboczne

Wśród powikłań i objawów niepożądanych wynikających z podania podskórnego insuliny można wyróżnić:

  • hipoglikemię o różnym stopniu nasilenia;
  • reakcje w miejscu wstrzyknięcia (zaczerwienienie, obrzęk, ból, świąd);
  • lipodystrofia (zanik tkanki tłuszczowej w miejscu wstrzyknięcia insuliny);
  • reakcje nadwrażliwości, w tym reakcje anafilaktyczne.

Objawy przedawkowania insuliny lispro

Nie zdefiniowano jednoznacznie pojęcia przedawkowania insuliny lispro. Stężenie glukozy we krwi jest bowiem wynikiem złożonych procesów pomiędzy: dostępnością glukozy, stężeniem insuliny i innych procesów metabolicznych w organizmie. W wyniku nadmiernej aktywności insuliny w stosunku do spożytego pokarmu może wystąpić hipoglikemia. Wśród objawów hipoglikemii można wyróżnić:

  • apatię;
  • stan splątania;
  • bóle głowy;
  • kołatanie serca;
  • zwiększoną potliwość;
  • wymioty;
  • wzrost ciśnienia tętniczego.

Mechanizm działania insuliny lispro

Insulina lispro umożliwia transport glukozy we krwi do tkanki tłuszczowej i mięśniowej, a także reguluje produkcję glukozy w wątrobie. Mechanizm działania polega na translokacji transportera glukozowego GLUT4 z cytoplazmy do błony komórkowej. Wówczas wzrasta dokomórkowy transport glukozy. W ośrodkowym układzie nerwowym transport ten jest niezależny od insuliny. Uczestniczy w nim transporter GLUT1, który nie podlega regulacji insulinowej.

Insulina lispro działa również anabolicznie w mięśniach, powodując wzrost wychwytu aminokwasów, produkcji białek, syntezy oraz magazynowania glikogenu oraz produkcji ATP (adenozyno–5–trifosforanu). W tkance tłuszczowej zwiększa ekspresję lipazy lipoproteinowej. Wspomaga to hydrolizę lipoprotein i ich regenerację wewnątrz adipocytów (nagromadzenie tkanki tłuszczowej). Z kolei w wątrobie sprzyja fosforylacji glukozy. Powoduje to zatrzymanie jej w hepatocytach i zmagazynowanie w postaci glikogenu.

Wchłanianie insuliny lispro

Insulina lispro podana podskórnie wchłania się szybko (początek działania po 15 minutach) i osiąga największe stężenie we krwi po 30–70 minutach. Czas działania substancji od 2 do 5 godzin.

Dystrybucja insuliny lispro

Insulina jest wydzielana do krążenia w procesie egzocytozy stymulowanej jonami wapnia. Następnie wiąże się ze specyficznymi receptorami. Przekazanie sygnału do wnętrza komórki aktywuje kinazę 3–fosfatydyloinozytolu. Prowadzi to do nagromadzenia trifosforanu fosfatydyloinozytolu (IP3) i aktywacji kinazy Akt.

Metabolizm insuliny lispro

Metabolizm insuliny lispro przebiega podobnie do rozpadu insuliny ludzkiej.

Wydalanie insuliny lispro

Insulina lispro jest przesączana przez kłębuszki nerkowe i prawie w całości resorbowana w cewce krętej bliższej. Tam podlega rozkładowi w ponad 50%. Pozostała część jest rozkładana w wątrobie i mięśniach. Do moczu przenika zaledwie 2% insuliny przesączonej w kłębuszkach.

Porozmawiaj z farmaceutą
Infolinia: 800 110 110

Zadzwoń do nas jeśli potrzebujesz porady farmaceuty.
Jesteśmy dla Ciebie czynni całą dobę, 7 dni w tygodniu, bezpłatnie.

Pobierz aplikację mobilną Pobierz aplikację mobilną Doz.pl

Ikona przypomnienie o zażyciu leku.
Zdarza Ci się ominąć dawkę leku?

Zainstaluj aplikację. Stwórz apteczkę. Przypomnimy Ci kiedy wziąć lek.

Dostępna w Aplikacja google play Aplikacja appstore
Dlaczego DOZ.pl
Niższe koszta leczenia

Darmowa dostawa do Apteki
Bezpłatna Infolinia dla Pacjentów.

ikona niższe koszty leczenia
Bezpieczeństwo

Weryfikacja interakcji leków.
Encyklopedia leków i ziół

Ikona encklopedia leków i ziół
Wsparcie w leczeniu

Porady na czacie z Farmaceutą.
E-wizyta z lekarzem specjalistą.

Ikona porady na czacie z farmaceutą
Newsletter

Bądź na bieżąco z DOZ.pl