Karfilzomib, Carfilzomib - Zastosowanie, działanie, opis
Podstawowe informacje o karfilzomibie
- Rok wprowadzenia na rynek
-
2012
- Substancje aktywne
-
karfilzomib
- Działanie karfilzomibu
-
przeciwnowotworowe (cytostatyczne, cytotoksyczne)
- Postacie karfilzomibu
-
proszek do sporządzania roztworu do infuzji
- Układy narządowe
-
układ krwiotwórczy i krew
- Specjalności medyczne
-
Hematologia, Onkologia kliniczna
- Rys historyczny karfilzomibu
-
Karfilzomib został zarejestrowany do użytku medycznego w Stanach Zjednoczonych przez Agencję Żywności i Leków (FDA) dnia 20 lipca 2012 roku. Podmiotem odpowiedzialnym za wprowadzenie substancji czynnej na rynek farmaceutyczny była firma Onyx Pharmaceuticals. Z kolei Europejska Agencja Leków (EMA) wydała taką zgodę dnia 19 listopada 2015 roku. W tym przypadku podmiotem odpowiedzialnym za wprowadzenie była firma Amgen.
- Wzór sumaryczny karfilzomibu
-
C40H57N5O7
Spis treści
- Wskazania do stosowania karfilzomibu
- Dawkowanie karfilzomibu
- Przeciwskazania do stosowania karfilzomibu
- Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania karfilzomibu
- Interakcje karfilzomibu z innymi substancjami czynnymi
- Wpływ karfilzomibu na prowadzenie pojazdów
- Wpływ karfilzomibu na ciążę
- Wpływ karfilzomibu na laktację
- Wpływ karfilzomibu na płodność
- Inne możliwe skutki uboczne
- Objawy przedawkowania karfilzomibu
- Mechanizm działania karfilzomibu
- Wchłanianie karfilzomibu
- Dystrybucja karfilzomibu
- Metabolizm karfilzomibu
- Wydalanie karfilzomibu
Wskazania do stosowania karfilzomibu
Karfilzomib jest stosowany w leczeniu szpiczaka mnogiego (wśród pacjentów, u których wcześniejsze terapie nie przyniosły skutku). Substancja czynna wskazana jest w połączeniu z:
- deksametazonem;
- deksametazonem i daratumumabem;
- deksametazonem i lenalidomidem.
Dawkowanie karfilzomibu
Karfilzomib stosuje się dożylnie w formie infuzji.
Dawka stosowana w leczeniu zależna od powierzchni ciała pacjenta, masy ciała chorego, rodzaju leków z jakimi jest skojarzona substancja czynna, toksyczności związku dla pacjenta (objawy hematologiczne), chorób towarzyszących (zaburzenia czynności nerek i wątroby).
Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych: od 20 mg/m2 powierzchni ciała do 56 mg/m2 powierzchni ciała.
Przeciwskazania do stosowania karfilzomibu
Przeciwwskazaniem jest nadwrażliwość na substancję czynną.
Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania karfilzomibu
W czasie terapii substancją czynną konieczne jest odpowiednie nawodnienie chorego.
Stosowanie karfilzomibu związane jest z występowaniem działania niepożądanego jakim jest nadciśnienie tętnicze. Zaleca się regularną kontrolę chorego pod tym kątem.
Substancja czynna może mieć toksyczny wpływ na układ oddechowy oraz powodować nadciśnienie płucne. Jeśli u chorego wystąpią objawy ze strony układu oddechowego (na przykład duszność), należy przerwać leczenie.
Przyjmowanie karfilzomibu wiąże się z podwyższonym ryzykiem wystąpienia lub nasilenia niewydolności serca (zwłaszcza w populacji osób powyżej 75 roku życia oraz osób pochodzenia azjatyckiego). Zaleca się przeprowadzenie z chorym dokładnego wywiadu, w kierunku występowania czynników, które mogą mieć wpływ na rozwój chorób sercowo-naczyniowych.
U pacjentów, u których zastosowano substancję czynną, były przypadki występowania ostrej niewydolności nerek, zespołu rozpadu guza oraz krwotoku, małopłytkowości i chorób zakrzepowo–zatorowych. Zaleca się, aby pacjenci zwracali uwagę na dodatkowo występujące objawy, mogące sugerować występowanie powyższych schorzeń.
Ze względu na hepatotoksyczność substancji czynnej zaleca się okresowe badania aktywności enzymów wątrobowych oraz stężenia bilirubiny.
Ze względu na to, że w wyniku stosowania karfilzomibu, u niektórych pacjentów obserwowano reaktywacje zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu B, zaleca się przed rozpoczęciem leczenia wykonywanie pod tym kątem badań przesiewowych.
Wśród pacjentów stosujących substancję czynną były stwierdzane przypadki: mikroangiopatii zakrzepowej, zespołu odwracalnej tylnej encefalopatii oraz postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii. Nie wiadomo, czy u tych chorych powinno się wznawiać leczenie.
Interakcje karfilzomibu z innymi substancjami czynnymi
Substancja czynna: | Grupa farmakoterapeutyczna: |
---|---|
Digoksyna (Digoxin) | glikozydy nasercowe |
Substancja czynna: | Grupa farmakoterapeutyczna: |
---|---|
Kolchicyna (Colchicine) | substancje niewpływające na metabolizm kwasu moczowego (przeciw dnie moczanowej) |
Substancja czynna: | Grupa farmakoterapeutyczna: |
---|
Wpływ karfilzomibu na prowadzenie pojazdów
Karfilzomib może powodować objawy wpływające na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn takie jak: senność, niewyraźne widzenie, zmęczenie, zawroty głowy, omdlenia, zmniejszenie ciśnienia krwi. Nie zaleca się wykonywania powyższych czynności w czasie terapii substancją czynną.
Wpływ karfilzomibu na ciążę
Brak danych klinicznych opisujących wpływ karfilzomibu na ciążę. Dane związane z badaniami na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ substancji czynnej. Nie zaleca się jej stosowania w tym okresie, chyba że lekarz prowadzący zaleci inaczej.
Wpływ karfilzomibu na laktację
Nie wiadomo czy karfilzomib jest obecny w mleku kobiecym. Stosowanie substancji w okresie laktacji jest przeciwwskazane.
Wpływ karfilzomibu na płodność
Brak danych związanych z badaniami na zwierzętach dotyczących wpływu substancji czynnej na płodność.
Inne możliwe skutki uboczne
Podanie dożylne w formie infuzji: niewydolność serca, migotanie przedsionków, tachykardia, zmniejszenie frakcji wyrzutowej, kołatanie serca, zatrzymanie akcji serca, kardiomiopatia, niedokrwienie mięśnia sercowego, zapalenie osierdzia, wysięk osierdziowy, nadciśnienie, zakrzepica żył głębokich, niedociśnienie, zaczerwienienie twarzy, przełom nadciśnieniowy, krwotok, duszność, kaszel, zatorowość płucna, obrzęk płuc, krwawienie z nosa, ból jamy ustnej i gardła, dysfonia, świszczący oddech, nadciśnienie płucne, ostra niewydolność oddechowa, krwotok płucny, choroba śródmiąższowa płuc, zapalenie płuc, wymioty, biegunka, zaparcie, ból brzucha, nudności, krwotok z przewodu pokarmowego, niestrawność, ból zęba, perforacja przewodu pokarmowego, niewydolność wątroby, cholestaza, zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej, zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej, zwiększenie aktywności gamma–glutamylo–transferazy, hiperbilirubinemia, wysypka, świąd, rumień, nadmierna potliwość, obrzęk naczynioruchowy, ból pleców, bóle stawów, ból kończyny, skurcze mięśni, ból kostno–mięśniowy, ból kostno–mięśniowy w obrębie klatki piersiowej, ból kości, ból mięśni, osłabienie siły mięśni, uszkodzenie nerek, niewydolność nerek, zaburzenia czynności nerek, zmniejszenie klirensu nerkowego kreatyniny, gorączka, obrzęk obwodowy, osłabienie, zmęczenie, dreszcze, zwiększenie stężenia białka C–reaktywnego, zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi, odczyny w miejscu podania infuzji, objawy grypopodobne, złe samopoczucie.
Objawy przedawkowania karfilzomibu
W zależności od przyjętej dawki karfilzomibu obserwowano u pacjentów takie objawy jak: niedociśnienie, niewydolność nerek, dreszcze, limfopenia oraz małopłytkowość.
Mechanizm działania karfilzomibu
Karfilzomib jest selektywnym inhibitorem proteasomów. Mechanizm działania substancji czynnej polega na nieodwracalnym i wybiórczym wiązaniu z N–końcowymi miejscami aktywnymi proteasomu 20S. Karfilzomib zmniejsza proliferację komórkową, powoduje zatrzymania cyklu komórkowego i apoptozę komórek rakowych.
Wchłanianie karfilzomibu
W wyniku badań farmakokinetycznych zauważono, że substancja czynna nie ulega gromadzeniu w organizmie.
Dystrybucja karfilzomibu
W badaniach in vitro substancja czynna wiązała się w około 97% z białkami osocza (zakres stężeń 0,4–4 mikromole). W wyniku analiz farmakokinetycznych obliczono, że średnia objętość dystrybucji wynosi 28 l.
Metabolizm karfilzomibu
Karfilzomib jest szybko metabolizowany w wątrobie. Głównymi metabolitami są fragmenty peptydów i diol karfilzomibu. To sugeruje, że głównymi procesami metabolicznymi dla tej substancji są: rozszczepianie z udziałem peptydazy oraz hydroliza z udziałem hydrolazy epoksydowej. Układ enzymatyczny cytochromu P450 w minimalnym stopniu uczestniczy w metabolizmie karfilzomibu. Wszystkie metabolity są nieaktywne.
Wydalanie karfilzomibu
Wydalanie metabolitów odbywa się głównie z moczem.